Η δυναμική μια απειλής δεν μειώνεται από την ηλικία, το φύλο, την κοινωνική τάξη, το μορφωτικό επίπεδο ή το επάγγελμα. Τα ίδια θανάσιμα αποτελέσματα μπορεί να προκληθούν από ένα μικρό παιδί, μια έγκυο γυναίκα, έναν υπερήλικα, έναν εργάτη, έναν επιχειρηματία, έναν απόφοιτο δημοτικού ή πανεπιστημίου. Η επιθετική και εγκληματική έκφραση, δεν είναι «προνόμιο»
των ανθρώπων που ανήκουν σε διαφορετικά κοινωνικά στρώματα, υποκουλτούρες ή είναι ψυχικά διαταραγμένα. Κάθε ένας από μας, υπό τις ανάλογες συνθήκες και προϋποθέσεις μπορεί να τραυματίσει ή ακόμα και σκοτώσει έναν συνάνθρωπο του, ειδικά αν απειληθεί η σωματική ακεραιότητα πολύ αγαπημένων του ανθρώπων, όπως τα παιδιά του. Ενώ για τους επαγγελματίες παραβάτες οι πιθανότητες αυξάνονται στον φόβο της σύλληψης και φυλάκισης.
Στην περίπτωση των σωμάτων ασφαλείας, οι συνθήκες διαφέρουν λίγο. Κάθε αστυνομικός που έχει αναλάβει να ρισκάρει καθημερινά για την διατήρηση της τάξης και ασφάλειας των πολιτών, έχει εντελώς διαφορετική αντίληψη και οπτική της βίας, από ότι ο κάθε ιντερνετικός κριτής, ανίδεος δημοσιογράφος και συνδικαλιστής καρεκλοκένταυρος.
Ο βαθμός εγρήγορσης και η φυσιολογία του αστυνομικού που επικρατεί κατά τη διάρκεια μιας επιχείρησης, σε καμία περίπτωση δεν μπορεί να περιγράφει και κατανοηθεί από ανθρώπους που έχουν γνωρίσει τη βία μέσω των ειδήσεων ή παίζοντας video games.
Όταν οι παλμοί ανέβουν, μια σειρά από βιοχημικές και ψυχολογικές αλλαγές λαμβάνουν χώρα στο σώμα ως αποτέλεσμα της έκκρισης υπερβολικά μεγάλων ποσοτήτων αδρεναλίνης και κορτιζόλης.
Το αίσθημα του χρόνου διαστέλλεται, το οπτικό πεδίο συστέλλεται και επέρχεται το λεγόμενο tunnel vision. Δηλαδή βλέπεις όπως αν κοίταζες μέσα από μια κλειδαρότρυπα. Κάτι παρόμοιο συμβαίνει και με τα επίπεδα της ακοής, τα οποίος μειώνονται σε πολύ μεγάλο βαθμό, με αποτέλεσμα να μην μπορείς να ακούσεις καλά ή να αξιολογήσεις τα όσα ακούς. Όποτε το γιατί τόσες σφαίρες; Γιατί όχι στα λάστιχα και γιατί όχι το ένα και το άλλο, δεν έχουν καμία σχέση με την πραγματικότητα μιας συμπλοκής.
Για να κατανοήστε σε κάποιο βαθμό την παραπάνω περιγραφή της ανθρώπινης φυσιολογίας υπο στρες, θυμηθείτε, αν ποτέ χρειάστηκε να περιγράψετε στην άμεση δράση, στο ΕΚΑΒ ή την πυροσβεστική ένα σοβαρό συμβάν που ήσασταν παρόν. Σε τέτοιες περιπτώσεις τα λόγια βγαίνουν μπερδεμένα, προσπαθείτε να δώσετε όλες τις πληροφορίες μαζί και πολύ πιθανόν να ξεχάσετε την διεύθυνση που βρίσκεστε, το τηλέφωνο σας ή ακόμα και το όνομα σας.
Κάτι ανάλογο βιώνουν όλοι οι άνθρωποι που υπηρετούν στα σώματα ασφαλείας. Εκπαιδεύονται για αυτές τις συνθήκες, αλλά καμία εκπαίδευση δεν μπορεί να προσομοιώσει την πραγματικότητα. Κανένας άνθρωπος δεν μπορεί να γνωρίζει τις πραγματικές του αντιδράσεις σε απειλητικές καταστάσεις, πριν χρειαστεί να έρθει αντιμέτωπος με αυτές. Το ότι υπηρετεί κάποιος σε ένα σώμα ασφαλείας, δεν σημαίνει απαραίτητα ότι έχει χρειαστεί να βιώσω ένα συμβάν ιδιαίτερα έντονου στρες και επιβίωσης.
Για όλους αυτούς τους λόγους που αναφέρθηκαν, θα πρέπει να αφήσουν τις άσχετες αναλύσεις, όσοι δεν έχουν ιδέα τι θα πει επιχειρησιακό στρες και τα υποθετικά σενάρια γιατί δεν έγινε το ένα ή το άλλο. Η ουσία είναι ότι είχαμε μια εγκληματική ενέργεια και μια αστυνομία να κάνει το έργο της ακριβώς όπως ο πολίτης και η κοινωνία αναμείνει.
Όντως έχουμε έναν νεκρό άνθρωπο που σεβόμαστε τη μνήμη του.
Έναν νεκρό που επέλεξε να τα πάρει τα οποία ρίσκα μιας εγκληματικής ζωής που απο οποία πλευρά και αν το δεις είναι αντίθετη με τους νόμους και κανόνες μιας οργανωμένης κοινωνίας. Ενώ από την άλλη έχουμε επτά αστυνομικούς που ενώ δέχτηκαν κατά μέτωπο επίθεση και αντέδρασαν όπως η περίσταση, η εκπαίδευση και το ένστικτο προστάζαν, να διασύρονται ως κοινοί εγκληματίες.
Όλοι μιλάνε για τις πιθανές λανθασμένες επιχειρησιακές ενέργειες και τον «κακόμοιρο» 20 χρόνο που έχασε τη ζωή του. Ποιος όμως σκέφτηκε τους αστυνομικούς; Που πολύ πιθανόν να έχουν μικρή ηλικιακή διαφορά από τον νεκρό δράστη. Πως θα ζήσουν από εδώ και πέρα όταν η υπόθεση θα ξεφουσκώσει και οι Ερινύες ενός «φόνου» θα τους στοιχειώνουν μια ζωή. Η αφαίρεση της ζωής ακόμα και του πιο στυγερού εγκληματία, πάντα επηρεάζει το υπόλοιπο της ζωής αυτού που το έχει πετύχει, ανεξάρτητα αν σε κάποιες περιπτώσεις συνοδεύεται με μετάλλιο.
Τέλος ας αναρωτηθούμε, ποιος αστυνομικός από εδώ και πέρα θα ρισκάρει να ξανά βγάλει όπλο; Ποιος αστυνομικός ακόμα και αν βγάλει όπλο, θα πείσει τον οποίο εγκληματία ότι θα το χρησιμοποιήσει; Ποιος αστυνομικός θα τρέξει να αναμετρηθεί με τον κακοποιό που σε απειλεί ή έχει μπει σπίτι σου, όταν δεν έχει κανένα τρόπο να προστατευτεί και να σε προστατέψει; Άρα θελουμε μια αστυνομία ευνουχισμένη, υποχείριο των δημοσιογράφων και ανίκανη για την οποία αποτελεσματική προσφορά στον πολίτη και την κοινωνία όλα τα υπόλοιπα είναι απλά παραμύθια, υποθέσεις και παραπληροφόρηση, που καμία σχέση δεν έχουν με την πραγματικότητα.
Βασίλης Πετρίδης
Επικεφαλής εκπαιδευτής KMS
Security Manager (CBRNe) ΕΚΠΑ
Ειδικός σε θέματα εγκληματολογικής ψυχολογίας ΕΚΠΑ
Life Coach ΕΚΠΑ
Comments